วันที่ผมกำหนดเกิดเป็นคน พ่อแม่ทนลำบากมากหนักหนา
ขอบคุณแม่ที่ทำให้ผมเกิดมา ขอบคุณนะคุณพ่อพอประมาณ
วันนั้นผมสามขวบจวบจะครึ่ง ผมคนึงถึงคณิตคิดคูณหาร
หยิบปากกา มาวาด หัดเขียนอ่าน เล่านิทานให้ฟังครั้งเยาว์วัย
พ่อครับพ่อเอาหมาป่ากับหมูน้อย ที่ขึ้นดอยบนทางเดินเนินไศล (สะ - ไหล แปลว่า โขดหิน)
พ่อครับพ่อหมาป่ามานั่นไง..... หมูน้อยวิ่งขึ้นไปให้พ้นทาง
หมู่สามตัวถึงเพลาต้องลาจาก จำต้องพรากจากแม่พ่อพอรุ่งสาง
ก็ได้เตรียมสัมพาระออกเดินทาง เพื่อไปสร้างบ้านอยู่ตามลำพัง
หมูตัวแรกสร้างบ้านด้วยฟางหญ้า ตัวต่อมาสร้างด้วยไม้ได้ความหวัง
ว่าจะสร้างรกร้างให้จีรัง ไม่มีพังบ้านของข้าทนฟ้าดิน
ตัวที่สามตามวิสัยมองไกลกว่า บ้านของข้าต้องแข็งแรงยิ่งกว่าหิน
ฟ้าถล่มดินทลายไม่วายสิ้น หมาป่าเป่าจนแลบลิ้นก็ไม่พัง
ประพันธ์โดย : พระอภัย.... 29-07-2559 02:30
(ทองเสี่ยน จันทร์พูล)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น